کد مطلب:30790 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:30

گنجینه پرسمان » اعتقادات

در قرآن به فرشتگاني اشاره شدهاست كه مورد غضب خداوند متعال قرار گرفتهاند.

لطفاً بيان كنيد آن فرشتهها كيانند؟

اولاً تا آن جايي كه ما بررسي كرديم، در سوره انعام آيهاي پيدا نكرديم كه بيانگر غضب لهي بر فرشتگان باشد.

ثانياً - درخصوص فرشتگان دو نظر وجود دارد:

يكي اين كه آنها اصلاً نميتوانند تمرد از اوامر و نواهي الهي كنند تا موجب غضب الهي بشود، چون مجبورند، نه مختار. البته طبق نظر ديگر مختارند و ميتوانند سرپيچي كنند و در نتيجه مورد غضب خداوند قرار بگيرند، ولي چون معصومند، معصيت نميكنند: لا يعصون ما امر الله بهم و هم بامره يعملون.

طبق دستهاي از اخبار بعضي از فرشتگان الهي مورد غضب خداوند قرار گرفته و سپس مورد عفو واقع شدند، از جمله فُطرُس، كه فرشتهاي است كه در اثر تمرد و سرپيچي از فرامين الهي، خداوند بر او خشمگين شد و پر و بالش سوخت و در جزيرهاي افتاد و با مكافات زندگي ميكرد. هنگام تولد حضرت اباعبدالله الحسين(ع) همراه جبرئيل نزد پيامبر(ص) آمده و خود را به گهواره امام حسين(ع) ماليد و دوباره خداوند به او بال و پر داد و به آسمان رفت. او بين فرشتگان افتخار ميكند كه آزاد شده حسينم.(1) ولي برخي احاديث سند محكمي ندارد، گذشته از اين كه با نصوص قرآني نميسازد.

هم چنين بعضي مورخان و نويسندگان دائرةالمعارف و حتي برخي از مفسران كه تحت تأثير گفته افسانه نويسان و بعضي از عوام قرار گرفتهاند، درباره دو فرشته خوب خداوند (هاروت و ماروت) مطالب زشت و ناپسندي ذكر كردهاند و ميگويند: خداوند آنها را براي اين به زمين فرستاد تا بدانند اگر آنها جاي انسان بودند، مصون از گناه نبودند. آنان پس از فرود در زمين گناهان متعددي مرتكب شدند و مورد غضب قرار گرفتند و مسخ شدند.

واقع مطلب اين است كه در سرزمين بابل سحر و جادوگري به اوج خود رسيده و باعث ناراحتي مردم گرديده بود. خداوند اين دو فرشته را به صورت انسان به زمين فرستاد تا عوامل ايجاد سحر و طريق بطلان آن را به عده خاصي تعليم داده و مردم را از آزار جادوگران نجات دهند. اين دو فرشته خوب خدا چيزهايي را به مردم ياد دادند، ولي برخي از آن سوء استفاده كرده و به جاي نجات مردم، به ايذاي آنان پرداختند.(2)

پينوشتها:

1 - محمد جواد محدثي، فرهنگ عاشورا، ص 346، به نقل از بحار، ج44، و اثبات الهداة، ج5، ص 191.

2 - مكارم شيرازي و جمعي از نويسندگان، تفسير نمونه، ج1، ص 374 - 375.